‘Ik werk op de polikliniek van het UMCG in Groningen als diëtist gespecialiseerd in voedselovergevoeligheid. Tevens heb ik vorig jaar een Master of Science afgerond. Inmiddels werk ik 6 jaar als diëtist in het UMCG en sinds 3 jaar richt ik mij volledig op voedselovergevoeligheid. In mijn werk zie ik patiënten met een vermeende voedselallergie of voedselintolerantie, die worden doorgestuurd door de allergoloog.
Het UMCG is een groot ziekenhuis waar onderwijs, opleiding en onderzoek belangrijk zijn. Een deel van mijn werk bestaat dan ook uit het doen van onderzoek en het schrijven van (wetenschappelijke) artikelen. Dit doe ik naast het patiëntenspreekuur.’
Veranderd beleid in het UMCG
‘Voor het UMCG is er veel veranderd sinds de uitbraak van het coronavirus. Het ziekenhuis heeft een COVID-19-kernteam samengesteld. Deze bepalen en monitoren het beleid en de regels rondom de dagelijkse gang van zaken in het ziekenhuis. In het begin van de crisis veranderde er bijna elke dag wel iets in het beleid, maar zo langzamerhand is men bezig om de normale noodzakelijke zorg weer uit te breiden. Uiteraard wel met in achtneming van alle voorzorgsmaatregelen. Men moet zich houden aan de anderhalvemetermaatregel; iedereen wordt bij de ingang gescreend; voorafgaand aan een polibezoek worden er vragen gesteld over de gezondheidstoestand en iedereen wordt verzocht om zoveel als mogelijk alleen naar het ziekenhuis te komen.’
Werken vanuit huis
‘Ikzelf ben vanuit huis gaan werken na de uitbraak van het coronavirus. Het advies aan iedereen was en is dat diegenen die thuis kunnen werken, ook vanuit huis werken. Vanuit huis verdeel ik mijn uren tussen patiëntconsulten en onderzoek. Daarnaast heb ik online contact met mijn collega’s en artsen; per mail of per telefoon. Mijn patiënten, die ik normaal op de poli spreek, spreek ik nu per telefoon vanuit huis. Dit is iets wat wel degelijk anders is dan normaal en ik heb dan ook gemerkt dat dit een andere aanpak vergt. Patiënten zijn overigens blij dat de consulten gewoon doorgaan, ondanks dat deze op afstand plaats vinden.’
Patiënten helpen op afstand: een andere aanpak
‘Met patiënten die ik al kende ging de overgang van persoonlijk contact naar een telefonisch consult vrijwel zonder belemmeringen of problemen. Met name bij nieuwe patiënten vergt dit een andere aanpak dan voor de coronacrisis, toen ik mijn patiënten gewoon op de poli zag. Normaliter zie je, wanneer je iemand op de poli ziet en met de patiënt spreekt, ook de non-verbale communicatie. En juist die non-verbale communicatie mis ik nu in het telefonische consult. Nu vraag ik nog meer door, zodat ik tot een goed advies en plan van aanpak kom voor de patiënt. Ik ben hier zeker in de loop van deze coronatijd vaardiger in geworden, maar het blijft een beperkende factor. Denk hierbij aan dat het bijvoorbeeld lastig is om door de telefoon te bepalen hoe atopisch een patiënt is. Verder zitten heel veel patiënten onbewust tijdens het persoonlijk consult aan de plek waar zij de klachten (hebben) ervaren. Als je dit constateert, kun je hier gericht op doorvragen. Tijdens een telefonisch consult zie je dit natuurlijk niet.
Daarnaast worden er op dit moment geen voedselprovocatietesten uitgevoerd waardoor voor sommige patiënten (een deel van) hun zorgvraag stil komt te liggen. Ik richt mij op adviezen waar zij nu wel mee aan de slag kunnen of geef adviezen hoe zij tot de voedselprovocatie om dienen te gaan met de vermeende voedselallergie.’
Onderzoek en schrijven gaat efficiënter vanuit huis
‘Mijn andere werkzaamheden – het doen van onderzoek en het schrijven van artikelen – kan ik heel goed, zonder beperkende factoren, vanuit huis uitvoeren. Ik merk nu zelfs dat deze werkzaamheden vanuit huis beter gaan dan in het UMCG. Ik word minder afgeleid door vragen van collega’s, krijg minder telefoontjes, ervaar meer rust en merk dat ik thuis productiever kan zijn dan wanneer ik dezelfde werkzaamheden in het UMCG uitvoerde. Ik hoop dat er in de toekomst meer mogelijkheden komen om dit soort werkzaamheden thuis te doen.’
Werken in een ritme en het gemis van collega’s
‘De indeling van mijn werkdag ziet er op dit moment anders uit dan voor de crisis. Ik hoef niet te reizen naar het werk, je hebt anders en minder contact met je collega’s, maar uiteindelijk doe ik nog steeds het zelfde werk. Mijn partner werkt niet vanuit huis, wat maakt dat ik goed vanuit huis kan werken. Wel merk ik dat ik het eenzamer vind. Ik mis het persoonlijke contact met collega’s. Ondanks dat je je collega’s goed en vaak genoeg spreekt, is het over de telefoon en online toch anders dan voorheen in het UMCG. Om goed met de verandering om te kunnen gaan, zorg ik goed voor mijzelf, houd ik een ritme aan wat betreft lunch en een kopje thee, en probeer ik ook eens per dag te wandelen tussendoor.’
Collega-diëtisten
‘Voor mijn collega-diëtisten die in de kliniek werken heeft het coronavirus een grotere impact op de werkzaamheden. In deze tijd zijn zij indien noodzakelijk wel de patiënten blijven zien die opgenomen liggen in het UMCG. Collega’s zien en zagen alle coronapatiënten, omdat zij nauw betrokken zijn bij het voedingsbeleid. Wel gaat het anders dan anders. Er zijn veel minder collega’s aanwezig dan gebruikelijk en bij coronapatiënten werken deze collega-diëtisten in beschermende kleding.’
Mijn boodschap aan andere zorgprofessionals
‘Ik vind dat wij met z’n allen trots kunnen zijn op hoe wij als zorgprofessionals deze coronacrisis hebben opgepakt en hoe we hiermee omgaan. In de media spreekt ‘men’ met name vol lof over de artsen en de verpleegkundigen, maar er komen veel meer disciplines bij kijken om de juiste zorg te kunnen leveren. Denk hier bijvoorbeeld aan het belang van goed schoonmaken, de microbiologische testen die nu veel meer moeten worden uitgevoerd, het eten voor de patiënten. Laten wij trots zijn op iedereen, wees trots met z’n allen!’
